De weidse blik
Het inclusieve universum van Dolf Verlinden
auteur: Antoon Melissen
tekst opgenomen in de monografie 'Veld verkennen' (2019)
tekst catalogus 'Painting Black' (2017), Museum Wilhelm Morgner, Soest (Dld):
Ruimte, ritme en reductie zijn kenmerkende aspecten van het beeldende werk van de Nederlandse kunstenaar Dolf Verlinden (1960). In zijn sober aandoende composities, schilderijen met uitstapjes naar de ruimte, legt Verlinden een belangstelling aan de dag voor fundamentele aspecten als maat, maatverhoudingen, lijn en vlak, materiaal en textuur. Hoewel hij zich bedient van geometrische vormen en patronen kan zijn werk alles behalve streng genoemd worden. Toeval en intuïtie corrigeren de mathematische principes, die afwisselend een rol spelen bij het onderzoekende, creatieve proces.
Lichtval, lichtreflecties en de fysieke ruimte rondom het schilderij of object beschouwt Verlinden als onlosmakelijk deel van het kunstwerk. Met zijn triptieken, of andere samengestelde of seriële werken – eyehoppers –, verkent hij de ruimte en ze sporen daardoor aan tot aandachtig, vergelijkend en dynamisch kijken. Afsnijdingen, of juist toevoegingen van materialen als bijvoorbeeld tape en gekleurde latten, wantrouwen de feitelijke begrenzing van het kunstwerk. Zowel de concrete aanwezigheid van deze toegevoegde materialen als het formele gebruik van kleur, vlak en lijn vormen een prikkel tot een frisse ontmoeting met de fenomenen tijd en ruimte.
Space, rhythm and reduction are characteristic aspects in the work of Dutch visual artist Dolf Verlinden (1960). In his sober-looking compositions, paintings with excursions into space, Verlinden shows an interest in fundamental aspects such as size, proportion, line and plane, material and texture. Although he employs geometrical forms and patterns, his work can be called anything but austere. Mathematical principles, which play intermittent roles in the process of investigation and creation, are corrected by coincidence and intuition.
Verlinden regards the incidence and reflections of light and the physical space surrounding a painting or object as integral parts of the artwork. In his triptychs and other composite or serial works – eyehoppers – he explores space and consequently they require an attentive, comparative and dynamic view. Cut-offs or, on the contrary, additions of materials like tape or coloured wooden strips, imply a distrust of the actual boundaries of the artwork. Both the concrete presence of these added materials and the formal use of colour, plane and line create an incentive for a fresh meeting with the phenomena of time and space.